“Mensen moeten echt leren te doen wat bij hen past, juist ook als het om rouw en verlies gaat”

Akkie Lindeboom
Vrijwilliger

Akkie Lindeboom is vrijwilliger bij de Vereniging leven met dood maar is ooit begonnen als uitvaartconsulent bij de vereniging om het gesprek aan te gaan vóórdat iemand is overleden. Ze omschrijft zichzelf als iemand die zich graag met dingen mag bemoeien en zich niet laat leiden door wat anderen zouden kunnen denken. “Doe wat bij jou past en wat bij jou hoort!” Dat is haar motto, óók als het om de dood of andere vormen van verlies gaat.

Lekker makkelijk

“Ik kan me nog herinneren dat ik begon als uitvaartconsulent en twee uitvaarten op één dag bijwoonde. Tijdens de eerste uitvaart zei mijn gevoel mij: dit klopt niet! De muziek paste totaal niet en de spreker leek meer met zichzelf bezig te zijn dan met degene waarover hij sprak. Na afloop vroeg ik: ‘Had je nu niet vijf minuten om de tafel kunnen gaan met die mensen om het persoonlijk te maken?’ Dat vond ik zo zonde en ook lekker makkelijk. Toen was ik maar lastig. Later die dag had ik de tweede uitvaart en die klopte van begin tot eind, je kon de man uittekenen! Het was een levensecht verhaal dat werd verteld. Niets werd mooier gemaakt dan het was maar het was zo integer. Zoals het hoort!

Wat bij jou past

Ooit vertelde een mevrouw mij besmuikt over welke muziek ze graag zou willen voor haar uitvaart, dat ze zo van Rock ’n Roll hield. Ze danste daar altijd op met haar kleindochter. Ik zei meteen: ‘Dan moet u dat doen! Hoe mooi is dat voor uw kleindochter en iedereen die u kent?’ Ik hoop echt dat ze het heeft gedaan! Mensen moet je tegenwoordig echt opvoeden als het gaat om doen wat bij jou past en wat bij jou hoort. Vroeger kwam de bode langs die het allemaal wel wist en zei hoe het moest, maar dat is gelukkig niet meer zo.

Geraakt worden

Praten over de dood, daar moet je wel een bepaalde afstand voor kunnen houden om professioneel te blijven. Dat neemt niet weg dat er soms gevallen zijn die je echt raken. Ik zal nooit vergeten dat ik een gesprek had met ouders die een kindje met een tumor hadden. Als je dan een paar weken later de rouwadvertentie leest, dan zie je in gedachten nog dat kindje rondlopen. En dat is ook goed, als het je helemaal niet raakt, dan klopt er iets niet.

Is het wel normaal?

Bij verlies gaat het niet alleen over de dood, het gaat ook over andere verliezen waar mensen over willen praten. Vaak krijg ik de vraag: is het wel normaal zoals ik me voel? Maar wat is normaal? Niemand rouwt hetzelfde. Laat je niet leiden door de gedachte: wat zou een ander denken, zeggen of doen? Soms heb ik de neiging om in oplossingen te willen denken, maar ik ben geen hulpverlener. Ik ben er om een luisterend oor te bieden en de ander de mogelijkheid te geven zelf tot een oplossing te komen. En soms is het al genoeg om gewoon even te kunnen praten.”

_{Liselore Rugebregt | Tekstbureau Hoofdstuk 11 ~ Herinneringsverhalen na een stil verlies}