“Zien dat iemand steeds minder aanwezig is in het leven is heel confronterend”

Marjan Brinkman
Vrijwilliger

Marjan Brinkman is vrijwilliger bij de Vereniging leven met dood. Drie jaar geleden volgde zij puur uit interesse een coachopleiding, zonder te weten waar ze zich in zou willen specialiseren. De opleiding rondde ze af en dit maakte de weg vrij om te bezinnen op die specialisatie. Steeds weer kwam ze terug bij rouw en verlies, vanuit de gedachte en de hoop iets toe te kunnen voegen aan iemands leven. Een motivatie die niet zomaar uit de lucht is komen vallen.

Bewust leven

“Ik wil alles uit het leven halen omdat ik me er al sinds jonge leeftijd bewust van ben dat het leven tijdelijk is. Het kan zomaar voorbij zijn en daarom leef ik ook heel bewust. Ik heb veel gereisd, andere mensen ontmoet, andere culturen leren kennen én de natuur leren waarderen. Ik kan ontzettend genieten van een zonsopgang. Dat is ook bewust leven; de tijd nemen om naar de zonsopgang te kijken.

In dezelfde trend verder

Het klinkt misschien raar, maar ik ben altijd bezig met hoe mijn uitvaart eruit zou moeten zien. Doodgaan is de enige zekerheid in het leven, dus waarom zou je er niet over nadenken? Zo weet ik zeker dat ik gecremeerd wil worden. Dat ik boeketten zonde vind van het geld, want ze verwelken toch maar in het plantsoen na de uitvaart. Dat ik graag mijn eigen uitvaartspeech wil schrijven met als kernboodschap: leef bewust, pluk de dag en doe wat je wil doen! En dat ik het eerste nummer op de uitvaart van mijn schoonvader prachtig vond. Ook mijn schoonmoeder koos voor dit nummer op haar uitvaart. Hoe mooi zou het zijn als ik in dezelfde trend verder ga? Dat het een soort verbintenis wordt.

Doodlopende weg, verplicht in te rijden!

Mijn schoonouders zijn overleden nog voor mijn man veertig was. Mijn schoonvader kreeg de diagnose ALS en verloor in drie jaar tijd ontzettend veel spierkracht, waarbij ook veel lichaamsfuncties verloren gingen. Hij kon niet meer wielrennen en tennissen, verloor zijn spraak en uiteindelijk ook het vermogen om zelfstandig te kunnen eten. Hij omschreef het met de metafoor: ‘Doodlopende weg, verplicht in te rijden!’ Ik vond het ontzettend heftig voor hem en mijn schoonfamilie, maar ook voor mijzelf om er deelgenoot van te zijn. Zeven jaar na zijn overlijden werd mijn schoonmoeder ziek. Zij koos uiteindelijk voor haar einde door te stoppen met eten en drinken. Ik vond dat ingewikkeld. Ik snapte het wel, maar de fysieke uiting van dat proces! Iemand steeds minder aanwezig zien zijn in het leven, dat was heel confronterend.

Een beetje hoop

Juist omdat ik mij zo bewust ben van de dood en dus heel bewust leef, maakt mij dat een tevreden mens. Ik weet dat als het niet lekker gaat, er altijd weer een dag komt dat het weer beter gaat. En ik hoop anderen daarin een beetje hoop mee te kunnen geven. Want echt, ook al wil je het dekbed over je hoofd trekken en voor altijd in bed blijven liggen; er komt een dag dat je weer naar beneden gaat om een kop thee voor jezelf te zetten. Als je daar hulp bij nodig hebt, weet dan dat die hulp er is, bij de Vereniging leven met dood.”

_{Liselore Rugebregt | Tekstbureau Hoofdstuk 11 ~ Herinneringsverhalen na een stil verlies}