“De pijn van een verlies is blijvend. Het zal hoogstens minder indringend worden.”

Patrick van Loosbroek
Manager Salesdesk
Samenwerkingspartner Allianz

Patrick van Loosbroek is manager salesdesk bij Allianz, samenwerkingspartner van Vereniging leven met dood. Hij zit al dertig jaar in de verzekeringen, waaronder overlijdensrisicoverzekeringen en levensverzekeringen. In al die jaren viel het hem op dat aspecten als ‘hoe bereik je een klant’ en ‘hoe wikkel je een claim zo vlot mogelijk af’ de boventoon voeren. Maar dat er voor de dood en rouw van nabestaanden weinig tot geen aandacht is. Een realisatie die hem aan het denken zette over hoe hij zelf tegenover deze onderwerpen staat.

Reality check

“Ik mag mezelf gelukkig prijzen dat ik in mijn leven nog maar weinig dierbaren ben verloren of dat dit traumatisch was. Maar deze week is het precies een jaar geleden dat een goede vriendin van mij suïcide pleegde. Dat was een enorme reality check voor mij. Ik ervoer allerlei emoties, van onbegrip, het niet kunnen geloven, tot onmacht en de vraag of ik er meer voor haar had moeten zijn. De uitvaart stond in het teken van het vieren van haar leven en dat deed haar recht. Maar daarna kwam de rouw.

Voortzetting van het leven

Ik vond het moeilijk om erover te praten en bracht daar ook een beperking in aan. Ik wilde de ander er niet mee vermoeien. Maar nu het een jaar later is, en het herfst is geworden, word ik toch weer op allerlei manieren met haar geconfronteerd. Zo heeft ze mij ooit een plant gegeven die nooit wilde groeien, maar die na haar overlijden ineens opbloeide. Nu zorg ik ervoor dat ie blijft groeien ook! Het is een soort associatie geworden met de voortzetting van het leven, waarbij ik mij, als gezond en gelukkig mens, geen voorstelling kan maken van wat het was waardoor zij niet langer kon en wilde leven.

Kwaliteit van leven

Ik ben heel nuchter. Uiteindelijk komt de dood en als het mijn tijd is, dan is dat zo. Waar ik voor moet zorgen, is dat mijn leven de moeite waard is. Dat mijn leven kwaliteit heeft en ik iedere dag een beetje groei. Dat ik leer om te gaan met wat er op mijn pad komt. Maar ik hang niet zo aan het leven dat ik verder zou willen met weinig kwaliteit. Daar zou ik graag een keuze in willen hebben, waarbij ik wel vind dat dat dit ook weer niet té makkelijk gemaakt moet worden.

Wie zijn wij?

Praten is belangrijk. Zeker als het gaat om het verlies van een dierbare, waarbij het niet alleen gaat om familie, maar ook om vrienden, buren en wie nog meer. Want wie zijn wij om te bepalen wie dierbaar is? Wees er voor iemand die rouwt, wees beschikbaar. Zelfs al is het drie jaar later. Pols hoe het met iemand gaat. De pijn van een verlies is blijvend, hoogstens zal de pijn na verloop van tijd minder indringend worden. Iedereen gaat daar op een eigen manier mee om. Stel jezelf daarvoor open en ga het gesprek aan als je merkt dat iemand daar behoefte aan heeft.”

 

 

 

_{Liselore Rugebregt | Tekstbureau Hoofdstuk 11 ~ Herinneringsverhalen na een stil verlies}